Het thema isolement is iets wat al langer bij mij speelt. Van jezelf letterlijk opsluiten en weglopen van je problemen tot jezelf verliezen in games en films. Nadat er bij mij een interesse is gewekt in de menselijke psyche, kwam ik erachter dat een van mijn beste vrienden zich in een isolatie bevindt. Na een uitvoerig lang gesprek komen we tot de conclusie dat het meer een sociaalpsychologische isolatie is. Ik vroeg mij dan ook af waar deze “isolatie” vandaan kwam, waar zat de oorsprong voor hem. Voor hem kwam het uit een depressie; “je begint je te schamen voor je omgeving”, “je speelt eigenlijk schoon schip”. Je bent niet blij waar je staat in je leven. Je blijft alles reflecteren, alle keuzes die je ooit hebt gemaakt worden opnieuw afgespeeld en je vraagt je af of dit wel is wat je had moeten doen. Je komt in twijfel over de keuzes die je in de toekomst gaat maken.
Hoe denk ik nu over isolatie?
Isolatie is, zoals te lezen was in mijn onderzoek, een begrip dat op vele vlakken voorkomt en te plaatsen is.
Zelf denk ik dat je zeer zeker je eigen momenten van rust moet pakken. Deze momenten zie ik ook als een vorm van isolatie. Je sluit je dan bewust af van prikkels en/of personen om je heen en bent op dat moment alleen bezig met je eigen ik. Zelf doe ik dit ook vaker bewust. Voor mij is het dan een moment van rust, een moment dat ik mij even afsluit en mijn eigen ding ga doen (videogames spelen, een rondje buiten lopen of ik haal mijn Paintball geweer tevoorschijn).
Als het gaat om isolatie en het compleet buitensluiten van de wereld om je heen, vind ik soms nog wel extreem. Een mens is niet gemaakt voor isolatie en geen contact met de buitenwereld. Een mens heeft prikkels nodig van buitenaf en heeft interactie nodig. Dat is natuurlijk mijn mening en merk ik zelf ook.